اکبر گنجی و من

نمي دونم چم شده که اصلاً با اکبر گنجي و هواداراش احساس همدردي نمي کنم. خيلي به اين موضوع فکر کردم و در واقع اين موضوع منو آزار مي ده ولي نمي تونم خودم رو قانع کنم که اکبر گنجي رو يک قهرمان ملي و يک مبارز مثالي بدونم. نه اکبر رو فعلاً نمي تونم به اين عناوين قبول کنم. البته اينا به اين معني نيست که هيچ ارزشي براي گنجي قائل نيستم يا اين که اون هيچ کار مهمي نکرده. ولي وسوسه عجيبي تو ذهنمه مبني بر اين که ربط وثيقي بين اکبر و مردم وجود نداره و اقدام اکبر بيشتر يک کار شخصيه تا اين که فعلاً در ترازي اجتماعي اهميت داشته باشه
يه عده از نويسندگان برخورد مردم رو با جريان اکبر گنجي که بيشتر به نظر مي رسه حاکي از سکوت باشه تخطئه مي کنن. مستقيم و غيرمستقيم از بيوفايي و قدرنشناسي مردم نسبت به گنجي صحبت مي کنند. نه اين که به خاطر مشکلي که با تصوير اکبر گنجي که اين روزها ترسيم مي شه داشته ام اين حرف رو ميزنم، بلکه اين يه شاخص ترديدناپذير فکري من هست که در هيچ شکلي از اشکال منطقي و مقبول و مشروع نمي شه به مردم اشکال گرفت. نمي شه جامعه رو در کليتش تحقير کرد و قيم براش قائل شد. عقل فردي و ايدئولوژيک ما نمي تونه حريف منطق کليت يک جامعه بشه. اگر قصد فعاليت اجتماعي داريم، ما بايد خودمونو با جامعه هماهنگ کنيم نه اين که طلبکارانه از جامعه انتظار دنباله روي داشته باشيم. البته فقط موضوع اکبر گنجي نيست که با اين ايده نقدش ميکنم بلکه انبوهي از اظهارنظرها از طرف روشنفکرها و نويسندگان ايراني سراغ دارم که با همين ايده ابتدايي و ساده به سنگيني زير سوال مي رن. در هر حال مردم به هيچ کس بدهکار نيستند اگر هم باشند اين خود افراد يا هوادارانشون نيستند که موضوع رو گوشزد کنند بلکه بستر زمان و حوادث پيچيده اجتماعي نشون مي ده که چقدر مردم به کسي مديون هستند يا نيستند. و خود اين دين و بدهکاري قالب و منطق خاص خودشو داره
اکبر گنجي چه آزاد بشه و چه اسارتش ادامه پيدا کنه و چه _گوش شيطون کر_ بميره بعيد مي دونم اونطور که بعضيا تصوير مي کنن اندام استبداد به لرزه در بياد. براي همچون آرمان بلند و سترگي اکبر خيلي کمه. بيخودي دلخوش نباشيم تا بعد بيخودي نااميد نشيم. اين راه رو همه با هم بايد بريم. يک نفر دو نفر صد نفر هزار نفر خيلي کمه. خيلي خيلي کمه. اقتضا و لازمه پيشرفت اين حرکت همه گير بودنشه. غول استبداد خيلي منعطفتر و مکارتر از اونيه که با چنين حرکت بسته و محدودي عقب نشيني کنه
اکبر گنجي رو مخلوطي از صفات سعيد حجاريان و اکبر اعلمي که کم وبيش بيشتر از خود گنجي مي شناسمشون تجسم مي کنم. آدمي که اولاً کارنامه دهه شصتش گويا چندان درخشان نيست، ثانياً بيشتر يه روزنامه نويس و مترجمه و ثالثاً تند و عصبيه. روزنامه نويس و مترجم بودن عليرغم اون دو تا خصوصيت ديگه چيز بدي نيست ولي الزاماً ربط مشخصي با مردم نداره. دگرانديشي (کار عمده روزنامه نويسان ترجمه پيشه) صفت خوبي مي تونه باشه و اگه واقعاً اين صفت رو اصالت براش قائليم ديگه مجبور نيستيم براي اين که موجه جلوه اش بديم عنوان مردمي بودن هم بهش بديم. اگر دگرانديشي به خودي خود و قائم به ذات خوبه، بيخود براش دنبال تراشيدن وجهه مردمي نباشيم. اين دو صفت مردمي بودن و دگر انديشي الزاماً لازم و ملزوم همديگه نيستند. اين جرأت رو داشته باشيم که خودمون تنهايي هزينه انتخابهاي خودمون رو بپردازيم و بيخودي مردم رو و صفتهاي خوب ولي ناسازگار ديگه رو به دم خودمون و شرايط و منافع خودمون نبنديم
اکبر گنجي رو بايد درست شناخت و در دسته بنديهاي فعالان اجتماعي در مکان مناسب خودش نشوند. اين جوري بيشترين احترام رو به کارهاش ادا خواهيم کرد و سوتفاهمي هم پيش نخواهد اومد