و ذا النون اذ ذهب مغاضباً فظن ان لن نقدر عليه فنادي في الظلمات ان لا اله الا انت سبحانک اني کنت من الظالمين فاستجبنا له و نجيناه من الغم و کذلک ننجي المؤمنين

سه‌شنبه، آذر ۲۷، ۱۳۸۶

خاطرات پزشکی 10

قسمت عمده روال تسويه حساب و کارهاي فارغ التحصيلي از دانشگاه رو انجام داده ام و احتمالاً تا آخر هفته به مشهد برمي گردم. اين چيزي بود که از موقع به پايان رسيدن بخش اورژانس از آخر مهر ماه با نگراني منتظرش بودم. به اين ترتيب همين چند روز ديگه يه دغدغه عمده ذهنم برطرف مي شه. قضيه پايان نامه ام هم تو مشهد چنين دغدغه اي بود

موقعي که از تبريز براي گذراندن بخشهاي آموزشي يک سال از دوره انترني به مشهد معرفي شدم همراه معرفي بخشها، براي واحد پايان نامه هم معرفي شدم. در طول بخشها به کندي روند تصويب پروپوزال پايان نامه پيش مي رفت. چندان به روند کار آشنا نبودم و استاد راهنمايي هم که انتخاب کرده بودم نه به طور عملي و نه با راهنمايي مؤثر اونقدرها کمکم نمي کرد. روند استخراج داده هاي مورد استفاده در پايان نامه رو کاملاً اشتباه و انحراف آميز براي من توضيح داده بود و زمان انجام بررسي مورد نظر در پايان نامه رو هم يک بار تغيير داد. تو سؤالهايي هم که بايد تو پايان نامه بهش جواب مي دادم سؤالي رو مطرح کرده بود که امکان پاسخگويي بهش از طريق منبع داده هاي مورد نظر ناممکن بود. خلاصه اين که موضوعي رو بهم پيشنهاد داده بود که خودش درک کاملي ازش نداشت. از طرف ديگه تا چندين ماه معطل بازگشت از مرخصي مشاور آمار بيمارستان چشم پزشکيي بودم که قرار بود پايان نامه ام رو اونجا کار کنم. آخر سر هم نفهميدم آيا مرخصي زايمان خانم مشاور تمام شد و به سر کارش برگشت. بعد از چند ماه تعويق يه مشاور آمار ديگه تو بيمارستان امام رضا پيدا کردم. در نهايت در حالي که در اواخر تابستان تقريباً تمام بخشهاي يک ساله ام در مشهد به پايان رسيده بود تازه تونستم پروپوزال پايان نامه ام رو تصويب کنم. به اين ترتيب مشخص شده بود که لااقل شش ماه ديگه رو علاوه بر اين يکسال ابتدايي بايستي براي کار بر روي پايان نامه اختصاص بدم. داده ها رو اوايل پاييز هشتاد و پنج از منبع اوليه اي که استاد راهنما معرفي کرده بود وارد برنامه آماري مورد نظر مشاور آمار کردم. به هواي اين که تحليل داده ها و نگارش پايان نامه يکي دو ماه بيشتر طول نخواهد کشيد، از اواسط آبان ماه تا اوائل بهمن ماه هشتاد و پنج به خودم تقريباً استراحت دادم و ادامه کار رو تا نزديکيهاي پايان وقت شش ماهه اي که براي کامل کردن کار پايان نامه در اختيار داشتم به تعويق انداختم. البته در اين مدت به کندي و به صورت تفريحي متوني که استاد راهنما معرفي کرده بود هم ترجمه مي کردم. کاري که با تمرکز و همت شايد مي شد در عرض سه چهار هفته به انجام رسوند در عرض سه ماه به پايان رسيد. تقريباً دو سوم يک کتاب استاندارد درسي اورژانسهاي چشم پزشکي رو يک تنه ترجمه کردم. اما وقتي داده هايي رو که اوائل پاييز استخراج کرده بودم، اوائل بهمن براي مشاور آمار بردم او هم به نوبه خودش چند هفته اي کار رو به تعويق انداخت و در روزهاي آخر بهمن گفت که با اين داده ها پايان نامه تصويب شده ام قابل انجام نيست. بايد داده ها رو از اول و از روي يک منبع داده هاي کاملتر و مفصلتر استخراج مي کردم. چون حجم داده ها خيلي زياد بود مشاور آمار پيشنهاد کرد نمونه برداري تصادفي انجام بديم و براساس اون به سؤالات پايان نامه پاسخ بديم. اين کار رو به سرعت انجام دادم اما استاد راهنما موافق نمونه برداري نبود و گفت که بايد تمام داده ها رو در پايان نامه دخالت بدم. به اين ترتيب در حالي که قرار بود اواخر اسفند ماه پايان نامه ام تموم شده باشه و از اول سال جديد به تبريز برگشته باشم، موقع به پايان رسيدن سال هشتاد و پنج تازه اول راه بودم. از اواسط بهار هشتاد و شش کار بسيار طولاني و خسته کننده استخراج داده ها از منابع بيمارستاني رو شروع کردم. بيش از پنج هفته، شش روز در هفته و هشت ساعت کار متمرکز و مداوم پشت کامپيوتر لازم بود. بيش از صد و هفتاد هزار داده رو يکي يکي از روي اسناد بيمارستاني مي خوندم و وارد کامپيوتر مي کردم. همين کار هم بدون مشکل نبود. اول پشت يکي از کامپيوترهاي کتابخونه بيمارستان چشم پزشکي مزبور کار مي کردم. آسيستانهايي که براي مطالعه به کتابخونه مي آمدند گاه و بيگاه از صداي تايپ کردن من شکايت مي کردند و من يا کتابدار کتابخونه بايد براشون توضيح مي داديم که سوپروايزر اجازه خارج کردن مدارک پزشکي رو از بيمارستان به من نمي ده. بعد از مدتي کامپيوتر مورد نظر هم خراب شد و کامپيوتر ديگه کتابخونه هم ويروسي شده بود. با هماهنگي سوپروايزر تو يکي از قسمتهاي اداري بيمارستان و پشت کامپيوتري که بعد از ظهرها خالي مي شد کار رو ادامه دادم. بعد از ظهرها مثل يک اپراتور تو يه اتاقک شيشه اي مي نشستم و کار خودم رو مي کردم. آبدارچي براي من هم مثل بقيه کارمندان چاي مي آورد و گاهي مجبور بودم به سؤالات مراجعه کنندگان هم جواب بدم. کار تموم شد و داده ها رو براي مشاور آمار بردم و اون هم طبق رسم معمول بعد از مدتي تأخير نتايج رو به من برگردوند. در همين مراحل بود که فهميدم سؤالات پايان نامه و اطلاعاتي که مشاور آمار از روي داده هايي که از منابع بيمارستاني استخراج کرده بودم به دست آورده بود اون قدر ابتدايي و مختصر بودند که اصلاً به نظرم ارزش چنان وقت و انرژي که من براش صرف کرده بودم نداشت. به همين خاطر علاوه بر نمودارها و جداول مورد درخواست در پروپوزال، خودم که کم و بيش و به شکل تجربي کارهاي اوليه با اکسل رو ياد گرفته بودم با استفاده از اين برنامه انواع و اقسامي از مقايسه داده ها در قالب ترسيم نمودارها و جداول مختلف انجام دادم. نمودارهاي سه محوري و سه بعدي که خودم درست مي کردم به نظرم جالبتر و هيجان انگيزتر از نمودارهاي دو محوري و دو بعدي بود که مشاور آمار به دستم داده بود و در پروپوزال درخواست شده بود. يکي از سؤالات پايان نامه هم که اتفاقاً از کاربردي ترين سؤالات بود هم به خاطر نقص سيستم ثبت داده هاي بيمارستاني قابل پاسخگويي نبود اما استاد راهنما از من خواست به صورت تخميني و احتمالي به اون سؤال مهم پاسخ بدم! بعد از اين کار نگارش فصول پايان نامه انجام شد و پس از تأييد اون بوسيله استاد راهنما، بدون اين که جلسه دفاعي تشکيل بشه، در حالي که آقاي دکتر تو درمانگاه نشسته بود و مريضها اطراف ميزش رو گرفته بودند برگه نمره پايان نامه رو از من گرفت و نمره داد و امضا کرد. بعد بايستي برگه رو براي چند نفر ديگه از اعضاي هيئت علمي مي بردم تا به عنوان مدعو جلسه صوري که تشکيل نشده بود امضاش کنند. اونها هم شرط کردند يا اول متن پايان نامه رو ببينند يا فايل ورد پايان نامه رو براشون بفرستم. بعد از اين مرحله نوبت رفع اشکال پايان نامه از نظر چگونگي تنظيم فصول، چگونگي نگارش منابع و چگونگي نگارش خلاصه انگليسي پايان نامه بوسيله اداره پايان نامه هاي دانشکده بود. و بعد هم کار چاپ و تکثير و صحافي پايان نامه. در نهايت هرچند زياد کوشيده بودم تا انتهاي بهار کار پايان نامه و سپس تسويه از دانشگاه علوم پزشکي مشهد تموم بشه اما نتونستم قبل از پنجم مرداد به تبريز برگردم. در اين مدت به خاطر اين گرفتاريها، يک مسافرت ايرانگردي خانوادگي رو که کم سابقه بود هم از دست دادم

بخش آموزشي آخر من تو تبريز مهرماه تموم شده بود و بعد از اون تا پانزده آذر ماه معطل شدم تا نمره اين بخش اعلام بشه و من بتونم کارهاي تسويه حساب و فارغ التحصيلي رو انجام بدم. جالب بود که از زمان اعلام نمره در بيمارستان تا زماني که نمره به آموزش دانشکده برسه چهار پنج روز طول کشيد! برگه تسويه حسابي که آموزش دانشکده بهم تحويل داد شامل سي و دو کتابخونه و اداره مي شد که بايستي ازشون به عنوان تسويه حساب مهر و امضا مي گرفتم. چنين چيزي تو مشهد و بيرجند که قبلاً چنين تسويه حسابي درشون انجام داده بودم بي سابقه بود. به قول يکي از بچه ها هر سوراخ موشي که تو دانشگاه وجود داشته بايد ازش مهر و امضا مي گرفتيم. دانشکده ها و بيمارستانهايي که هيچ وقت پام به اونجا نرسيده بود، اداره حراست دانشگاه و اداره خدمات دانشکده که متولي نظافت دانشکده است از جمله جاهايي بودند که بايستي باهاشون تسويه حساب مي کردم. پر کردن اون برگه دو روز کامل وقتم رو گرفت و يک تور کامل دور تبريز رو لازم کرد. مشکل جدي که در اين ارتباط بوجود اومد اين بود که کتابخونه و معاونت پژوهشي دانشکده اصرار داشتند عليرغم اين که من تو مشهد پايان نامه ام رو به انجام رسونده بودم بايستي سي دي فايل ورد پايان نامه و يک نسخه از اون رو به کتابخونه دانشکده پزشکي تبريز تحويل بدم. در نهايت فايل ورد پايان نامه رو با هماهنگي با برادرم در مشهد از طريق دانشکده مشهد براي معاون پژوهشي ايميل کردم و با همکاري خوب آقاي دکتر قرار شد زماني که به مشهد برگردم نسخه صحافي شده پايان نامه رو که قرار بود براي خودم نگه دارم براي کتابخونه دانشکده بفرستم. آقاي دکتر از اين جهت همکاري کرد که عليرغم اين که اول از من خواسته بود کارتي رو براي تضمين فرستادن پايان نامه گرو بذارم، بعد که فهميد قصد بازگشت به تبريز رو ندارم با ضمانت اخلاقي و تعهد کتبي براي ارسال نسخه صحافي شده اجازه داد با کتابخونه دانشکده تسويه کنم. مطلب جالب ديگه اين بود که موقع تسويه حساب با امور دانشجويي متوجه شديم دانشکده پزشکي بيرجند که مدت يک ترم در سال هشتاد اونجا مهمان بوده ام، موقع تسويه حساب من از اون دانشکده، برگه اي مبني بر ميزان بدهي من ارسال نکرده بوده و ما بعد از بيش از شش سال متوجه اين نقص عملکرد اون دانشکده شديم. وقتي موضوع رو فهميدم وحشت کردم که شايد چند ماه معطل همين يک مورد نقص پرونده بشم. با امور دانشجويي بيرجند تماس گرفتم و موضوع رو براي خانمي که جواب داد توضيح دادم. ايشون گفت بايد همون موقع تسويه حساب انجام مي شد و تازه از خود من پرسيد که آيا در خوابگاه اقامت داشته ام يا از امکانات سلف سرويس استفاده کرده ام. گويا مبناي کار امور دانشجويي بيرجند براساس گفته هاي خود من بود و خودشون مدارک و سوابقي در اين رابطه نداشتند. خوشبختانه بعد از يک روز طي يک فاکس ميزان بدهي اعلام شد. زماني که براي کنترل پرونده، کارشناس آموزش پرونده ام رو ورق مي زد با رسيدن به اوراقي که مربوط به سالهاي ابتدايي حضورم در تبريز بود سيلي از خاطرات تلخي که در اون سالها در تبريز داشتم در ذهنم جاري شد. پرونده ام پر از رونوشت برگه هايي بود که در سالهاي ابتدايي حضورم در تبريز، در تلاش براي انتقالي يا مهماني در مشهد به نامه هاي درخواست انتقالي ضميمه کرده بودم؛ نامه هايي از مرکز مشاوره دانشگاه مبني بر اين که در تبريز با چه مشکلاتي مواجه هستم و نياز به انتقال به مشهد دارم، چندين برگ از نوشته هاي خودم که تو تهران و تو ساختمانهاي شماره يک و شماره دو وزارت بهداشت در توضيح وضعيت خودم و درخواست براي هماهنگي مديران سطح بالاي وزارتخانه براي پذيرش انتقالي من در مشهد نوشته بودم. اون سالهاي اول رفت و آمد من به تهران و نيز مرکز مشاوره دانشگاه تقريباً يک عادت شده بود. اين تلاشها البته مؤثر نيفتاد. و زماني که طي دوره انترني براي يک مهماني يکساله که عملاً دو ساله شد به مشهد رفتم ديگه با ورود کامپيوتر و اينترنت به زندگيم احساس نياز واقعي براي اين کار نداشتم. لااقل در نگاه اول باورش مشکله که در اين سالها چطور و تا چه حد روحيه و محتواي ذهني من عوض شده. هرچند دوره هاي نظري آموزش پزشکي در تبريز بهم سخت گذشت اما دوره هاي بالينيش که مصادف با چهار سال پاياني بود دوره تعديل و تحول روحيه ام بود

اين شايد آخرين گزارش من از تبريز باشه. امروز داشتم به اين موضوع فکر مي کردم که معني اين خاطره نويسي چيه. با اين گزارش نويسي ها و خاطره نويسي ها عملاً دارم وبلاگ رو به دفترچه خاطرات خودم تبديل مي کنم با اين تفاوت که دفترچه ايه که در برابر همه خواننده ها بازه. احساس مي کنم اين قضيه تأثير چنداني روي نوع نوشتنم نداره. هم براي مرور بعدي و هم براي طرز نگاه به اتفاقات زندگي فکر مي کنم نوشتن خاطرات کارکرد مثبتي داشته باشه

هیچ نظری موجود نیست: