و ذا النون اذ ذهب مغاضباً فظن ان لن نقدر عليه فنادي في الظلمات ان لا اله الا انت سبحانک اني کنت من الظالمين فاستجبنا له و نجيناه من الغم و کذلک ننجي المؤمنين

شنبه، آذر ۰۳، ۱۳۸۶

گزارشی از تبریز 7

هفته قبل برادرم بعد از شش روز اقامت در تبريز به اروميه برگشت. سه شنبه هفته قبل براي عصر قرار بود بازي ميستري ويل دو رو که تازه از ياهو دانلود کرده بودم بازي کنم و در صدد بودم ترجمه مقاله انقلاب صنعتي رو از مجموعه تاريخ اروپا هم شروع کنم که برادرم اطلاع داد از اروميه به مقصد تبريز راه افتاده. حدود ده روز بود که اروميه بود و در اين مدت منتظر شنيدن خبر آمدنش به تبريز بودم. تو بازي چند مرحله اي پيش رفته بودم که خبر رسيد به زودي به تبريز مي رسه. تا وقتي براي استقبال ازش از خوابگاه خارج بشم پيام رسيد که به تبريز رسيده و منتظر منه. پيشنهاد داد تو مدتي که بايد منتظر رسيدن من باشه بيشتر به داخل شهر بياد و جاي نزديکتري همديگه رو ببينيم. معلوم بود از تبريز جايي رو بلد نيست. بالاخره بعد از کمي جستجو و رد و بدل کردن پيام همديگه رو زير پل روگذر نصف راه تبريز پيدا کرديم. در اين مدت هشت سالي که تبريز بودم ملاقات با برادرم سومين ديدارم با افراد خانواده تو اين شهر بوده. تو تاکسي که به طرف خوابگاه حرکت مي کرديم گزارشي از کارهاش تو اروميه داد. در برابر سؤال من از اين که اروميه رو چگونه يافته گفت که مثل بقيه شهرهاي ايرانه. تو دوربيني که همراهش بود عکسهايي که گرفته بود رو نشونم داد. از صاحب کافي نتي که چند بار بهش مراجعه داشته، از رفيقي که توي همين کافي نت باهاش آشنا شده بود، از کليددار هتلي که درش اقامت داشته، از کارمندهايي که باهاشون کار کرده بود و مغازه دارهاي بازاري که ازش ديدار کرده بود و چند نفر ديگه عکس داشت. از رابطه روان و راحتي که با اطرافيانش داشته و اين که اين طور ساده و صميمي ازشون عکس مي گرفته خوشم اومد. از همون اولين ديدار توي تاکسي اشتغالش با تلفن همراهش برام جلب نظر کرد. غير از تماسهاي کاري، تماسهاي دوستانه اش هم زياد بود و پيام هم کم و بيش زياد رد و بدل مي کرد. شايد مي تونستم جزو اون دسته از آدمهايي که اعتياد به موبايل دارند تلقيش کنم. شايد هم به خاطر اين که خودم خيلي کم با موبايل کار مي کنم اين طور به نظرم رسيده. تو تاکسي طوري درباره تبريز صحبت مي کرد که گويا اون رو بهتر از مشهد يافته. اين رو به حساب تازه وارد بودن و رويکرد مثبتي که به تبريز داره گذاشتم. حدود ساعت هشت و بيست دقيقه به خوابگاه رسيديم. با توجه به اين که برادرم سن و سال و ظاهرش نزديک به دانشجويان معمول دانشگاه بود اميدوار بوديم بدون اين که براي نگهبان خوابگاه جلب توجه کنيم وارد خوابگاه بشيم. اما بي دقتي من در توضيح مسير ورود به خوابگاه و اين که تصميم گرفتيم جدا از هم وارد خوابگاه بشيم نقشه شوم ما رو ناکام گذاشت. قرار شد پيش از من وارد خوابگاه بشه، اما درست در برابر چشمهاي نگهبان و زير نور درخشان نورافکنهاي نگهباني به مسيري عوضي و نخ نما رفت و باعث شد نگهبان با زدن به شيشه نگهباني اعلام کنه که پيشش بريم. تو نگهباني از تصور صحنه اي که برادرم با قيافه اي حق به جانب داره در برابر نگاه متعجب نگهبان به مسيري کاملاً بيراه مي ره خنده ام گرفته بود. قرار شد اون شب برادرم بمونه و فردا صبح براي چند روز آينده اقامتش در خوابگاه از اداره خوابگاهها نامه بگيريم. اون شب به شام خوابگاه هم نرسيديم

هر دوتامون تقريباً کاملاً بيکار بوديم. من منتظر اعلام نمره بخشهاي پاياني بودم تا بتونم کار تسويه حساب و فارغ التحصيلي رو شروع کنم و برادرم هم در فاصله کارهاش تو اروميه چند روز وقت آزاد داشت و تو تبريز هيچ کار بخصوصي نداشت. طي شش روزي که برادرم تبريز بود ابتداي برنامه روزانه مون هميشه يک جور بود. صبح ديرهنگام از خواب پا مي شديم چاي مي خورديم و با يا بدون خوردن صبحانه با سرويس خوابگاه به دانشگاه مي رفتيم. اونجا تو مسجد دانشگاه نماز مي خونديم، تو سلف دانشگاه غذا مي خورديم و تو مرکز اينترنت بيمارستان امام براي حدود يک ساعت کار مي کرديم. بعد هم با اين ترديد که کجاي تبريز رو بايد ببينيم از بيمارستان خارج مي شديم. از زماني که نمازخونه دانشگاه از محل قبليش در ساختمان مرکزي دانشگاه به ساختمان مسجد جديد منتقل شده بود به خاطر فاصله اي که داشت خيلي کمتر به اونجا رفته بودم. برام جالب بود برادرم چه براي نماز ظهر و عصر و چه براي نماز مغرب و عشا وسواس داشت حتي الامکان اول وقت و به جماعت نماز رو بخونه. من خيلي وقت بود چنين عادتي نداشتم و برادرم هم مدت زيادي نبود که چنين عادتي پيدا کرده بود. برادرم به خاطر کارش رفت و آمد بيشتري به شهرهاي مختلف ايران داشته و شايد با همين سابقه با روحيه مشخص گردشگري به تبريز نگاه مي کرد. اولين جايي که پيشنهاد داد بريم موزه بود. موزه آذربايجان تبريز رو پيش از اين دو بار ديده بودم اما هيچ وقت به ابتکار خودم نبوده. دفعه اول زماني که دانشجوي سال دو يا سه بودم همراه با چند نفر از دوستان، خودمونو قاطي دانشجويان جديدالورود دانشکده کرديم و با اردوشون از موزه ديدن کرديم. دفعه دوم هم چند سال بعد و روز موزه بود و چون وروديه موزه ها رايگان بود يکي از دوستان پيشنهاد داد بريم. روز اول به خاطر کارهايي که تو دانشگاه داشتيم و يکسري کارهاي متفرقه که برادرم تو شهر داشت وقت نشد به موزه بريم و فقط مسجد کبود رو ديديم. اون شب به طور کاملاً اتفاقي تو مسجدي که قرار بود مراسمي با حضور چند شهيد جنگ ايران و عراق برگزار بشه و از چند روز قبل اعلاميه ها و بروشورهاشو تو دانشگاه و سطح شهر ديده بودم نماز خونديم و قبل از شروع مراسم به خوابگاه برگشتيم. اون شب براي اولين بار وارد يه تاکسي ون تبريز شدم که اون هم به ابتکار برادرم بود. برادرم متوجه صندليهاي تاشوي ون شد و تاکسي که قبل از اون براي ما جا نداشت با باز کردن دو صندلي تاشو براي ما دوتا هم جا پيدا کرد. در مسير برگشت سر چهار راهي نزديک خوابگاه چند وانت ميوه فروش بساط کرده بودند. من قصد داشتم سيب زميني بخرم و داشتم سر اين که چقدر سيب زميني بخرم با فروشنده سر و کله مي زدم که متوجه شدم فروشنده ديگه اي به سفارش برادرم داره از هر ميوه اي که برادرم با دستش نشون مي ده چند تايي تو يه کيسه پلاستکي قرار مي ده. توزين و حساب کتاب خريد سيب زميني ها تموم شد. اما برام جالب بود که برادرم پلاستيک ميوه رو بدون اين که توزين بشه يا سؤالي از قيمت هر ميوه انجام بشه براساس يه قيمت تقريبي که فروشنده اعلام کرد خريد. غذاي اون شب خوابگاه سه تا تخم مرغ با حدود دويست گرم گوجه فرنگي براي هر نفر بود. اين اواخر نسبت به اون سالهاي اول که تو تبريز دانشجو بودم خيلي بهتر غذا مي دهند. يادمه يک شب در هفته غذا، قدري سوپ جو آبکي با يه دونه تخم مرغ بود. چيزي که يادآور داستان اليور تويست بود

ادامه دارد

هیچ نظری موجود نیست: